Grappig genoeg heeft iedereen er een ander idee over, wat ik nu precies doe, aan de andere kant van de wereld. Misschien zijn die ideeën gebaseerd op een bepaald beeld van mij, zijn of haar eigen kijk op het leven of bepaalde verwachtingen.
Vooral dit plaatje ziet iedereen graag voor zich: Nien is een jaar van haar leven aan het ‘genieten’, van vooral niks doen, niet te veel na denken over de toekomst en lekker aan het lanterfanten tot het ‘echte’ leven thuis gaat beginnen. ‘Echte’ is dan, een vaste baan, een huisje, rondom familie en vrienden en wie weet ooit uitbreiding van een gezinnetje. Ok misschien is dat een beetje te ver gekeken.. Maar goed jullie snappen mijn punt.

Nu mijn kant van het verhaal:

Ik leef. Ik leef mijn leven zoals ik thuis ook mijn leven zou leven en dan nog een schepje er boven op met ontdekken, uitproberen en leren. Ik ben keihard aan het werk, aan mijzelf, waar ik mijn plekje kan vinden in deze wereld. Hoe ik mijn leven wil leiden en waar ik waarde aan hecht. Mijn doel is groeien als persoon, de wereld leren kennen die ik onwijs interessant vind, uitdaging vinden en vooral per dag te leven. In december verloopt mijn visum in Australië, geeft mij dat een reden om naar huis te gaan? Niet echt. Wil ik op dat moment naar huis, dan ga ik, zo niet, dan reis ik door naar een andere plek om weer mega veel te leren.

Ondertussen werk ik ook heel hard voor mijn baan, als turncoach met 30 trainingsuren per week op een super goede turnclub in Brisbane. Natuurlijk had ik voor een baantje in de horeca kunnen kiezen om snel geld te verdienen maar zoals ik al zei, ik ben hier niet om het mijzelf gemakkelijk te maken. Soms wordt het mij te veel, en schiet de stress mij te boven, denk ik om te stoppen maar dan denk ik weer aan wat het mij oplevert. De ervaring om te werken met onwijs goede Australische coaches, alle nieuwe informatie over turnen, maar ook weer onwijs uit mijn comfortzone te zitten en te groeien als persoon.

Ben ik heel veel met mijzelf bezig? Ja. Maakt mij dat egoïstisch? Nee. Ik sta in een fase in mijn leven dat ik aan het ontdekken ben en vooral mijzelf heel veel uit mij comfortzone aan het duwen ben om er achter te komen wat mij nou echt gelukkig maakt. En zoveel met mij zelf bezig zijn vormt mij tot een beter persoon. Ik hecht heel veel waarde aan aardig zijn tegen anderen, behulpzaam en compassie hebben. Compassie voor mensen, dieren en alles wat hier op deze planeet leeft. Het goede in het slechte zien en kijken wat ik hier voor een ander kan betekenen. Kijken wat ik voor deze aardbol kan betekenen en hoe ik kan bijdragen aan een betere toekomst voor moeder natuur.

De afstand waarvoor ik kies, door ver van huis weg te zijn, heeft dus een goede reden. Een reden waarvan ik hoop dat familie en vrienden mij in steunen en motiveren als ik het even niet meer zie zitten. Geef ik minder om ze dat ik er voor kies om zo ver weg te zijn? Absoluut niet, integendeel. Maar zoals mijn vader ooit naar mij schreef vanuit Afrika: Afstand zit in je hoofd, niet in je hart.