Na twee uur in de trein hebben gezeten richting de Blue Mountains, stap ik bij het station Blackheath uit op vervolgens nog twintig minuten te lopen naar de locatie. Ik zie een jonge man voor me lopen, mijn leeftijd of misschien zelfs nog wat jonger met een stoer leer jack aan en ik vraag mij af of hij ook naar de cursus toe gaat. Voor dat ik er heen ging vroeg ik namelijk heel oordelend aan een vriendin; ‘Wat voor mensen komen daar?’ Waar zij vervolgens op antwoorde: ‘ehm, nou, zoals jij en ik.’ O ja natuurlijk, Nien niet zo oordelen.

Vervolgens kom ik aan op de onbeschrijfelijke mooie locatie en geniet ik meteen van het uitzicht. Ik kijk om me heen en inderdaad, dood normale mensen die net als ik deze cursus komen volgen. Het zijn niet allemaal ‘zweefteven’ hoewel ik inmiddels door mijn familie en vrienden ook zo genoemd wordt. Dus blijkbaar zijn we goed geconditioneerd om een oordeel te hebben over iets wat wij niet kennen.

Laten we over gaan op de dagen. Ik ga proberen zo veel mogelijk te vertellen zonder het een te lang verhaal te maken en misschien sla ik wat details over.

Na dat ik al mijn spullen heb ingeleverd, mijn telefoon, boeken, schrijfmateriaal enzovoort is het tijd om alle informatie aan te horen. Er wordt ons uitgelegd wat we gaan doen en er wordt nogmaals aan ons gevraagd: Denk je dat je dit kan? Wil je dit? Denk jij dat jij deze cursus 10 dagen kan volgen zonder weg te lopen, om er aan te beginnen en het af te maken? Ik merk hoe serieus deze cursus is maar ik ga er voor. De regels gaan van start: niet meer praten, niet lezen, niet schrijven, niks levends doden en nog meer.

Na het praatje gaan wij met zijn alle naar de meditatie hal, iedereen krijgt een plek aangewezen waar hij de rest van de 10 dagen zal mediteren. Er wordt ons de eerste techniek aangeleerd, de ademhalingstechniek om je geest te leren focussen. Zo word er ons verteld dat wij onze natuurlijke ademhaling moeten observeren, gewoon de werkelijkheid te observeren, als hoe het is. Gedurende dagen observeer ik mijn ademhaling, gedachte na gedachte komt voorbij, ik probeer ze weg te wuiven maar het is nog moeilijker dan ik dacht. Intense hoofdpijn komt op en ik raak in de knoop met mijn ademhaling, ‘ probeer niks te controleren Nien’, Laat je ademhaling zoals het is en zo ga ik door met mijzelf motiveren. Het lukt mij een aantal keer om compleet te focussen op mijn ademhaling en ‘stil’ te zijn in mijn hoofd.

Op de vierde dag gaat het echte werk beginnen, de ademhalingstechniek was nog maar een tool voor de techniek die wij nu gaan leren.

Ik zit in een andere ruimte, met een koptelefoon op met een Nederlandse vertaling om zeker te zijn dat alles bij mij over komt zoals het zou moeten. Er wordt mij verteld dat ik een houding moet vinden die comfortabel is want voor het volgende uur wordt er van mij gevraagd niet meer te bewegen. En daar ga ik, ik ga leren de wet van de natuur te begrijpen, te voelen. Ik start met de ademhalingstechniek om mij zelf gefocust te krijgen en dan moet ik volgens de instructie alles gaan waarnemen wat ik voel op mijn lichaam. Maar erg belangrijk: alleen maar observeren, alles gelijkwaardig zien, alles zien zoals het werkelijk is. Ik ga mijn lichaam af, beginnend van boven zoals mij verteld wordt, langzaamaan naar beneden zonder een plekje van mijn huid over te slaan. Voel je niks op een plekje? Dat maakt niet uit, want je observeert alleen maar, je zoekt nergens naar, je blijft er even hangen en dan ga je door. Ik blijf observeren en observeren en ik merk dat ik diep in mijn geest ga want de meeste vage herinneringen komen op. Ook de pijn in mijn lichaam voel ik, maar ik reageer er niet op, hier door conditioneer je, je geest om alleen waar te nemen.

En dan zie ik mama, die geboorte aan mij geeft en ik voel een intense liefde, een onbeschrijfelijke liefde die een moeder voor haar kind voelt zodra ze die de eerste keer ziet. En toen kwamen de tranen, huilen en huilen en ik laat het gebeuren. Ik neem een frisse neus en kwam weer bij, de Vipassana doet zijn werk en ik voel mij vrij. De eeuwige pijn in mijn schouder van alle knopen die er zaten voelen vrij en pijnloos.

Alles komt en gaat. Dat is de wet van de natuur. Alles wat wij kunnen zien en voelen bestaat uit energiedeeltjes die continue vernieuwen, wat de ogen niet kunnen waarnemen. Maar wel kan je het voelen, tijdens de vipassana meditatie voel je de energie waaruit je lichaam bestaat. Een soort vibratie die je voelt, met een hele hoge snelheid vergaat het en komt het weer. Voor die ene spier die zeer doet omdat je zolang in die houding zit geldt precies hetzelfde, de pijn komt maar gaat ook uiteindelijk weer weg. Niks blijft, alles veranderd en dat is de wet van de natuur. 

Hoe dieper je concentratie, hoe dieper je gaat en hoe meer er naar boven komt. Maar zolang je het gelijkwaardig bekijkt zonder verlangen, zonder argwaan gaat het ook weer weg en ben je ervan verlost. Zo kan jij, met keihard werken je hele leven lang, of misschien heb je meerdere levens nodig, terug naar je puurste vorm van ‘zijn’ komen.

Op de achtste dag ben ik zo ontzettend moe en ik kan mij haast niet concentreren van de hoofpijn of voortbewegen omdat mijn benen de energie niet meer hebben. Maar perfectionist dat ik ben, wil het doen zoals er van ons gevraagd wordt en ik ga om half 5 ’s ochtends richting de meditatie hal. Ik heb moeite met mijn ademhaling en er komt een borstpijn op en langzaamaan begin ik te hyperventileren. Ik probeer gelijkwaardig te blijven maar het lukt niet meer en de angst slaat toe. En daar zit ik dan, voor mijn gevoel vier jaar terug in de tijd, met een paniek aanval en het neemt mij over.. De rest van de dag kon ik mij niet meer concentreren en de volgende dag besluit ik naar de docent toe te stappen. Er wordt mij verteld te rusten, op bed te liggen en alleen maar mijn handen en voeten te observeren. Dit helpt en ik voel de energie wat meer terug komen in mijn lichaam maar de angst gaat niet weg. Die blijf ik voelen, alsof het krioelt onder mijn huid, en even ben ik bang dat ik weer terug bij af ben. En dan besef ik weer wat angst met je kan doen, met je geest kan doen en probeer ik gelijkwaardig te blijven. Het gaat weer weg, jij bent de baas, niet jouw gedachten.

De volgende dagen neem ik even gas terug en probeer ik meer naar mijn lichaam te luisteren. Op dag tien mogen wij weer met elkaar praten dus zo deelt iedereen zijn ervaring. Na negen dagen niet hebben gepraat is het zo raar om mijn eigen stem weer te horen, en ook is mijn stem in no time verdwenen en doet mijn keel pijn. Maar wat is het fijn om te horen hoe iedereen het ervaren heeft en ik voel een soort van warm gevoel dat wij dit samen allemaal hebben gedaan. ‘ Everyone is fighting their own battle and know one else can do it, you have to fight it’ zoals Buddha het zei, maar toch zijn wij allemaal samen hier omdat wij die zelfde strijd aan zijn gegaan.

De dagen er na voel ik mij nog verward, het is even wennen om de echte wereld weer in te zijn maar langzaamaan veranderd dat natuurlijk ook weer en voel ik mij weer met beide voeten aan de grond.

Ik vond het een hele heftige ervaring en heb mijzelf echt door de dagen heen gevochten maar ik heb het wel gedaan. Achteraf van nooit mediteren naar deze techniek is een hele grote stap geweest en ik wil even tot mij laten komen wat ik heb gedaan en wat ik er bij voel. Wel voel ik dat het iets goeds met mij heeft gedaan, ik kan het bijna niet verklaren maar ik voel een bepaalde rust dat het allemaal wel goed komt. Na drie maanden in Australie, met onrust en twijfels in mijn hoofd wat ik nou moet is het nu even stil in mijn hoofd en geniet ik weer van het moment. Want zoals Vipassana mij herinnert heeft, alleen wat je nu hebt is echt, niet gister, niet morgen, nee nu is wat telt. En zo sta ik ’s ochtends op en observeer ik mij hoe ik mij voel, voel ik mij niet zo goed? Geeft niet, want ook dat gaat voorbij, ik accepteer het en heb er vrede bij. En zo ook als ik mij goed voel, ik voel het, ik waarneem het en probeer er te ‘ zijn’.

Mijn verhaal is hoe ik het heb ervaren, het hoeft niet van toepassing op jou te zijn en ik wil ook niet de techniek uit leggen alsof ik die tot het diepste weet want dat weet ik niet. Zo ver ben ik niet dus ga ook niet deze vorm uit proberen zonder de cursus te hebben gevolgd.