​Vandaag was ik na een tijd weer een keer vrij van werk op zondag! Dat betekend volle bak met openbaar vervoer reizen want je hoeft voor de gehele dag maar $2.50 te betalen jeej! Dus ben ik samen met een vriendin op pad geweest naar de Blue Mountains.

Zeven uur in de ochtend ging mijn alarm af, en ik kon niet wachten om het avontuur voor de dag aan te gaan! Ik had met Jasmine afgesproken op centraal waar de trein eens per uur rijdt. Om dat dus even te benadrukken dat je die dus niet wilt missen.. 5 minuten voor dat de trein vertrok belde Jasmine op dat ze bij de verkeerde halte is uitgestapt en het niet kan vinden.. Heel even dacht ik oh nee, ik wil de trein echt niet missen. Maar al gauw dacht ik ook, ach wat maakt het ook uit. Missen we deze, pakken we de volgende wel!

Het duurde zo’n drie uur om uiteindelijk op plaats van bestemming te zijn, zonder de trein te hebben gemist, maar al heel gauw kwam ik er achter dat, dat het helemaal waard is.

Wij starten bij de Three Sisters  wat een van de bekenste attracties is van de blue mountains. Het verteld een verhaal over een Aboriginal legende waarbij drie zussen verliefd werden op drie mannen van een andere stam. Het was verboden volgens de wetten om met iemand van een andere stam te trouwen en hier bij ontstond dus een gevecht. Om de zussen te beschermen veranderde een wijze de drie zussen in steen, maar helaas overleed de wijze tijdens het gevecht en kon niemand ze meer terug veranderen.

Er na besloten wij de ‘Leura route’ te bewandelen wat ongeveer anderhalf uur zou duren. Onderweg kwamen wij echt onwijs mooie uitzicht punten tegen en moest ik mijzelf af en toe even herrinneren om alles op te slaan.

Hier boven zat ik trouwens op de plek waar die Three Sister zijn. Natuurlijk kon ik het niet laten om even over het hekje te klimmen voor zo’n mooie foto als dit!

Breathtaking toch? Na een tijd door te hebben gebracht in de stad van Sydney voelde ik mij weer even als een echte reizigster, en voel ik mij weer opgeladen.

Het gevoel wat ik had en nog steeds heb als ik de foto’s zie is bijna niet in woorden uit te drukken. Het was zo intens groot, en er lijkt geen einde aan te komen als je de verte in kijkt. En ineens voel je, je zo klein in deze grote wereld waar wij in leven. En weet je dat er nog zo veel meer valt te zien en er zo veel moois is wat de wereld ons te bieden heeft. En ineens voel ik me weer rustig, alsof ik weet dat het goed is, dat het leven mooi is met alle ups and downs die er bij horen.