Alone but not lonely

Alleen reizen, heerlijk vond ik het, dacht ik. Twee jaar geleden vertrok ik voor het eerst naar Thailand in mijn eentje, ik weet nog wel dat ik de eerste avond huilend met een vriend van mij belde dat ik mij zo eenzaam voelde haha. Ga de straat op zei die, je ontmoet vanzelf mensen, zo makkelijk is dat in Thailand. En inderdaad, dezelfde avond heb ik onwijs leuke mensen ontmoet en super mooie herinneringen mee gemaakt.

Vaker kwam het gevoel van alleen toch terug omhoog, als ik op een nieuwe locatie aan kwam en nog niemand kende. Dan belde ik weer even met een vriendin, en dan wist ik dat ik er op uit moest en leuke dingen moest gaan doen, dat hielp altijd. Steeds meer naar het einde van mijn reis realiseerde ik hoe makkelijk het was om mensen te ontmoeten en hoe meer ik eigenlijk alleen wilde zijn. En dat gaf een heel diep vertrouwen in mijzelf, dat ik alleen kan zijn, niemand ‘nodig’ heb maar ook niet alleen hoeft te zijn, gewoon een bepaald balans denk ik dan.

Amerika was niet heel moeilijk, ik ging er alleen naar toe maar ik werkte natuurlijk meteen met een heel team en mijn reis daarna alleen was een verademing na 3 maanden op 1 locatie te hebben gezeten. Ik weet nog wel de eerste dag dat ik in Boston liep, mijn eerste stop van mijn solo reisje, en ik het gevoel had dat ik weer leefde. Wat een opluchting was dat!

Australië was dus even een ander verhaal, een land waar in ik het vanaf het begin totaal niet chill heb ervaren in mijn eentje. Ik had het gevoel dat, of iedereen 18 was, of dat er stelletjes of vrienden samen aan het reizen waren hier. Maar ik heb weinig mensen ontmoet die ook zo aan het reizen waren als ik, alleen, geen plannen met het doel meer te leren over mijzelf en hoe ik in deze wereld pas. Natuurlijk houd ik ook van niet nadenken en gewoon genieten, maar ik ‘levelde’ niet met de mensen hier.

En dan heb ik denk ik toch echt mijn grootste les hier geleerd, dan alleen IK verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk en keuzes, en dat ik moet doen wat juist voelt voor mij. Ook al klinkt het zo logisch, en ook al wist ik het allang, ik had onderschat hoe moeilijk het toch was en nog steeds is. Want hoe snel bel je wel niet een vriendin op met de vraag, wat moet ik met die man? Of hoe snel je geneigd ben aan je partner te vragen, staat dit mij wel leuk? Zal ik iets anders aan doen?  Hoe beïnvloedbaar is de mens door anderen maar ook door onze eigen gedachtes?

Door aan de andere kant van de wereld te zitten werd het mij helemaal moeilijk gemaakt als persoon, een persoon die zo mega wispelturig is, en zo moeilijk keuzes kan maken. Twijfels, twijfels, twijfels. Voor iemand herkenbaar?

En dan word je weer gedwongen om naar jezelf te luisteren, ons oeroude intuïtie weer te volgen, wat menig mens heeft verborgen achter onze gedachtes. Achter de gewoontes die nu worden aangeleerd wat accepteerbaar is en wat niet. Want wat als je die gedachte nou eens uit zet? En dieper gaat zoeken in jezelf naar antwoorden, kom je dan niet op een hele andere weg uit? Pas dan merk je hoeveel je geest geconditioneerd is, en vecht tegen je intuïtie.

Als je nog niet snapt wat ik opschrijf stel jezelf dan eens deze vraag; Heb je ooit een keuze gemaakt waarvan je dacht, ah dit is ok maar eigenlijk diep van binnen voelde het niet juist? Of juist andersom, iets voelde zo juist, maar je kan niet ‘begrijpen’ waarom het juist voelt want dat is toch niet normaal?

De meer ik mijzelf uitdaag en er over schrijf, de meer ik leer en er achter kom hoe interessant de mens werkt. Wie weet ben ik over een tijdje er niet meer mee eens wat ik nu opschrijf, maar dat laat een fase van leren zien, en hoe mooi is dat eigenlijk? En ook daarom laat ik al deze gedachtes even los want twee lessen heb ik geleerd uit mijn Vipassana cursus:

Gebruik je geest als een tool, denk na als het moet, wees stil als het kan.

Niets is voor altijd, alles veranderd voortdurend.